Po opanowaniu podstaw bo-jutsu warto rozpocząć naukę so-jutsu czyli walki włócznią japońską yari. W odróżnieniu od bo, dwa końce yari nie są równoważne w walce: ostrze yari służy głównie do zadania śmiertelnych pchnięć, podczas gdy uderzenia okutym metalem drugim końcem isshizuki mogą najczęściej jedynie obezwładnić wroga na pewien czas.

Trzecia długa broń, jaką ćwiczymy w Szkole Samurajów jest glewia japońska czyli naginata. W odróżnieniu od yari w przypadku naginata-jutsu podstawowymi atakami są cięcia, a nie pchnięcia. Więcej jest też obrotów i przełożeń broni.

Zarówno w przypadku yari jak i naginata ćwiczymy też sparingi miękką bronią.

Dopiero po opanowaniu walki kijem i tymi dwoma broniami drzewcowywmi można uważać się za biegłego w szermierce długą bronią.

Szermierka mieczem długim – katana i krótkim, zwanym kodachi lub wakizashi to domena battodo, iaido oraz kenjutsu.

Natomiast inne bronie, używane w Szkole Samurajów warto zaliczyć do kobudo:

Jukendo – japońska walka na bagnety należy do tradycji Toyama-ryu i nadal jest popularna w służbach mundurowych Japonii. Używana jest zbroja do kendo wzmocniona w okolicy serca oraz drewnaiany karabin zakończony skórzanym czubkiem, zwany mokujo. Z jukendo związanea jest sztuka tankendo (walka krótkim bagnetem tanken (w wersji sportowej zrobionym z bambusa, podobnie jak shinai w kendo).

Kusarigama – kama czyli sierp obciążony na drugim końcu drewnianej rękojeści łańcuchem z ciężarkiem na końcu (odpowiednik na Okinawie – dwa sierpy kama, trzymane w obu rękach).

Jutte (jitte) dosłownie “dziesięć rąk” (chodziło o skuteczność tej broni) – metalowy pręt z bocznym “kłem”, w okresie Edo stosowany jako broń funkcjonariuszy służb porządkowych (okapiki), służył do uderzania i nacisków na stawy i wrażliwe punkty ciała ludzkiego, także do unieruchomienia ostrza miecza napastnika między prętem a kłem. Porzednikiem jutte powszechnie używanym przez samurajów było kabutowari – do przebijania zboi samurajskiej (yoroi). Odpowiednik tej broni na Okinawie to sai (pręt z dwoma bocznymi kłami).

Jo – kij średniej długości, około 4 shaku. Tym kijem można dorównać w szybkości atakom miecza, więc może on być skutecznym orężem w szermierce. Legenda głosi, że mistrz Muso Gonnosuke Katsuyoshi opracował metody walki jo. Walcząc długim kijem bo przegrał on pojedynek z legendarnym szermierzem Miyamoto Musashi i opracował potem swoją szkołę walki, skracając kij. Drugi pojedynek miecz przeciw kijowi został przez niego wygrany i tak narodziło się jojutsu szkoły Shinto Muso Ryu. Jo używane jest też w praktyce aikido oraz w szkole kobudo Gosoku-ryu (techniki mistrza Kubota odbiegają znacznie od tradycyjnego jodo).

Hanbo – oryginalnie kij długości połowy bo. Stanowi rodzaj broni obuchowej i ściśle związany jest z walką pałką. W Szkole Samurajów ćwiczymy krótszym hanbo o długości 2 shaku (ok. 60,5 cm). Shihan Piotrkowicz naucza hanbo-jutsu zarówno w Szkole Samuarjów, jak i sekcji tanto-jutsu. Wśród żyjących ekspertów hanbo-jutsu wymienić warto mistrzów japońskich: Hatsumi i Kubota.

Tonfa – pałka z poprzecznym trzymaniem, używana obecnie w policji i innych służbach porządkowych (z twardego plastiku) pochodzi z Okinawy, gdzie używano dwóch drewnianych kam. Shihan Piotrkowicz uczył się kama-jutsu od takich japońskich ekspertów, jak mistrzowie: Kubota i Demura.

Shuriken – miotanie ostrzami, jest powiązane z tanto-jutsu czyli w europejskiej nomenklaturze walką nożem. Samuraj mógł rzucać także noszonymi ze sobą nożykiem i dłutem – kozuka i kogai. Zajęcia shuriken prowadzone są na letnich gasshuku Szkoły Samurajów oraz w sekcji tanto-jutsu.