Bokken stanowi podstawowy miecz w kenjutsu, tak jak iaito w iaido i shinken (katana) w battodo.

Ale tak naprawdę wielu samurajów posługiwało się także innymi broniami: krótszymi, jednoręcznymi mieczami – wakizashi (kodachi) czy tanto, kijem (w zależności od długości nazywanym bo, jo lub hanbo), włócznią yari, sierpem z ciężarkiem na łańcuchu kusarigama, rzucanymi ostrzami shuriken i wieloma innymi. Od czasów genialnego szermierza Miyamoto Musashi rozwijała się także sztuka walki dwoma mieczami nito-ryu.

To wszystko można określić ogólnie jako ken-jutsu (kenjutsu).

Niektórzy używają nazwy kobudo.

Nie sposób zapomnieć o groźnej broni drzewcowej używanej przez kobiety stanu szlacheckiego i wojujących mnichów, nazywanej naginata czy nagamaki oraz o jutte stosowanych przez strażników i policjantów czy wreszcie o broni typu balistycznego jak łuk japoński – sztuka kyudo i arkebuzy – sztuka hojutsu. Z używaniem karabinów wiąże się szermierka na bagnety jukendo i używanie ich w walce wręcz tankendo. Niektórzy samuraje znani byli z umiejętności strzelania z łuku galopując na koniu, czyli sztuki yabusame.

Poza tym samuraj pozbawiony oręża potrafił walczyć gołymi rękoma stosując chwyty jiu-jitsu czy ciosy karate, znane mieszkańcom archipelagu Riu-kiu (i niektórym samurajom z Satsumy).

Tym wszystkim, a przynajmniej praktyce dużej części z wymienionych broni i umiejętności zamierzamy stopniowo się zająć – nie tylko ćwiczeniom formalnym iaido z użyciem miecza treningowego – iaito, cięciom ostrym mieczem – tameshigiri czy sparingom z użyciem bokkenów lub mieczy treningowych – kumitachi, ale różnym sposobom walki za pomocą innych broni i metodom obrony przed nimi mieczem samurajskim katana.

Część z tych zajęć prowadzimy w formie dodatkowych seminariów, stażow część jest możliwa do ćwiczenia podczas obozów letnich czy zimowych gasshuku, jakie organizujemy, część musi poczekać na swoją kolej; może w przyszłym roku, a może za kilka lat. Nam się nie spieszy. Ćwiczymy dla przyjemności, chcemy poznać nie tylko japońskie sztuki walki budo, ale także kulturę i filozofię Japonii.

Od początku, jako uzupełnienie zajęć z mieczem, sensei Piotrkowicz naucza elementów sztuki obezwładniania przeciwnika taiho-jutsu, w której szkolą się we współczesnej Japonii policjanci i żołnierze.

Nie brakuje w Szkole Samurajów również konfrontacji sportowo-zabawowej w formie dynamicznych walk – chanbara z użyciem miękkich mieczy choken i innych broni tradycyjnych. W sportowej chanbarze spochan można rozegrać turniej i sprawdzić praktycznie swoje umiejętności.