Taiho-jutsu to techniki obezwładnień, ćwiczone przez samuraja zarówno jako walka wręcz, jak i posługiwanie się narzędziami. Szczególnym przypadkiem jest obrona samuraja pozbawionego oręża przed uzbrojonym wrogiem.

Praktyki taiho-jutsu zwane też tai-jitsu stanowiły niejako uzupełnienie samurajskiego kunsztu wojennego ken-jutsu (walka mieczem i inną bronią). Wywodzą się z jujutsu (jiu-jitsu) “łagodnej, zwinnej sztuki walki”, stworzonej przez legendarnego lekarza Akyama, który obserwując połamane zimą gałęzie wiśni i uginające się, strząsające śnieg, wiotkie z pozoru gałązki wierzby opracował naczelną zasadę jiujitsu: “ugiąć się, aby zwyciężyć”.

Wykorzystanie siły przeciwnika, skierowanie jej dzięki odpowiedniej technice walki przeciwko jemu samemu stanowi podstawę trzech wielkich systemów walki gołymi rękoma o japońskim rodowodzie: judo, aikido i karate. Nieprzypadkowo twórcy nowoczesnej wersji tych sztuk walki: Jigoro Kano, Morihei Ueshiba i Gichin Funakoshi pochodzili z rodów samurajskich. Te dwie pierwsze sztuki walki: jiu-jitsu i aikido (także aikijutsu) wywodzą się ze wspólnego pnia walki zapaśniczej, z którego nieco wcześniej wydzieliły się zapasy japońskie czyli sumo. Karate ma korzenie bardziej chińskie, choć oczywiście ćwiczyła je na Okinawie przede wszystkich szlachta. Także samuraje z klanu Satsuma po podbiciu królestwa Riukiu zetknęli się ze sztuką walki karate. Musieli poznać jej zasady, choćby w celu skutecznej obrony przed nią.